Het Duvel Blues Festival in Puurs is aan zijn twaalfde editie toe. Opnieuw twee podiums: een in de feesttent én een in de Tiendenschuur. Met zoals gewoonlijk enkele primeurs voor België en met alles in het juiste kader, zijn we in Puurs op onze plaats voor een ‘all-in (top) blues evenement’. Meerdere interessante namen en uiteenlopende genres bieden aan elke muziekliefhebber ‘wat wils’.

Eén van de twee gasten in de Tiendenschuur naast Eric Bibb, jawel en voor hem is hij géén onbekende, is de Canadees Michael Jerome Brown. MJB, geboren in South Bend in de staat Indiana, is een toonaangevend solo rootsartiest en multi-instrumentalist. Hij is de zoon van een Engelse professor, die door zijn liefde voor muziek en poëzie, zijn negenjarige zoon in hun nieuwe thuisstad  Montreal, Canada, mee nam naar jazz, folk en blues clubs. De veertienjarige MJB was jong al een bekende in de folk scene en speelde banjo, viool, mandoline, gitaar en mondharmonica. MJB brengt alle muziek, vanaf de Appalachen tot de Chicago blues. Of hij nu een slide speelt op zijn National gitaar, of een Cajun wals speelt op zijn viool, of op zijn banjo tokkelt; MJB’s passie en virtuositeit zullen altijd éérst komen. Zijn optredens inspireren de luisteraars, om te gaan zoeken naar de verbanden tussen de culturen en naar de plaatsen waar de Amerikaanse rootsmuziek zijn oorsprong vond. In zijn play list zit er gospel, blues, country, soul en cajun. Ondertussen heeft hij opgetreden en/of opgenomen met de zussen Kate & Anna McGarrigle “Complainte Pour Sainte Catherine”), Taj Mahal, Eric Bibb, Jordan Officer, Guy Davis en Susie Arioli. MJB is drie keren genomineerd geweest voor een JUNO award (in Canada de jaarlijks belangrijkste muziekprijzen, uitgereikt door de ‘Canadian Academy of Recording Arts and Sciences’). In reviews wordt MJB omschreven als ‘een knap, gevat straatarchivaris en een absolute ontdekking’.

Na zijn eerste set hadden we met deze muzikant een afspraak voor een kort interview.

Mr. Michael Jerome Browne, vandaag speel je in België in Puurs op het Duvel Blues Festival. België is het bierland bij uitstek, maar ook een land met een grote festival traditie. Denk je dat België ook een interessant land is voor roots muziek? 

Uiteraard ken ik de faam van BE als bierland en weet ik welke sponsor er aan dit festival meewerkt. BE, een interessant land voor roots muziek? Ik heb het gevoel dat dit inderdaad zo is. Ik ben hier al enkele keren geweest in de periode (einde jaren ’90) dat ik in de groep van Steve Bailey speelde. We hebben toen meerdere keren in Noord Frankrijk en in het Zuiden van BE opgetreden. Ook solo had ik de keren dat ik hier optrad goede ervaringen en een goed gevoel.

Dit is je enige show?

Ja, ik ben gecontacteerd door de organisatie en doe direct geen andere shows. Ik ben speciaal voor deze show naar BE gekomen. 

MJR, je speelt solo, je speelt vele instrumenten en je mixt ook vele stijlen. Hoe zou je jezelf als muzikant catalogeren?

Dat is een goede, maar moeilijke vraag. Soms noemen ze me een roots muzikant, dan weer een folk muzikant, maar ik denk zelf dat roots muzikant het meeste van de lading dekt. Dit sluit ook het beste aan met de instrumenten die ik speel: gitaar, banjo, viool… Uiteindelijk spelen wij als muzikanten allen ergens muziek met dezelfde basis, waarvan de roots terug te vinden zijn in het zuiden van de USA.

Op het laatste blad van de booklet van “The Road Is Dark” is er een uitgebreid en gedetailleerd overzicht toegevoegd van alle gebruikte instrumenten (de ‘guitar corner’). Moet ik jou dan ook een ‘gitaar nerd’ noemen?  Waarom vaak oude gitaren?

Neen niet direct een ‘nerd’, maar men mag wel zo over me denken. Ik heb dit vooral gedaan, omdat heel veel mensen hierachter vroegen. Ze willen precies weten welke gitaar ik in welk nummer hoe gebruikt heb. Vanwaar de voorkeur voor oude gitaren? Oud? Neem bv. mijn banjo, die is nog maar 15 tot 20 jaren oud… Voor mijn muziek moet Ik het vaker doen met oude gitaren, omdat ik het juiste geluid niet vind in de nieuwe… Zelden vind ik onmiddellijk de juiste sound op een nieuw instrument.

Ik las ergens dat je meerdere blues stijlen speelt: van de ‘Appalachen’ (mountains) blues, tot en met de Chicago blues. De eerste stijl is geen alledaagse stijl, wat maakt deze zo speciaal?

De stijl is minder gekend omdat ze van blanke origine is, maar ze is uiteindelijk ook gebaseerd op de blues van de zwarten. In deze stijl wordt vaak een banjo gebruikt. Deze muziek is even oud als de blues van de Afro Amerikanen. Mij interesseert deze stijl omdat ze even veel emoties bevat dan de andere gekendere blues stijlen.

Als je de hoes van je laatste album “The Road Is Dark” in detail bekijkt , dan zie je meerdere keren (al dan niet herkenbaar) “”n man met een gitaar, een weg en in detail een geraamte. Is MJB een ‘donker’ persoon? Of is alles slecht een ‘understatement’?

Ik denk dat dit voor een gedeelte zo is. Kijk maar naar de keuze van de nummers. Als je het nummer “Graveyard Blues” of de titelsong neemt, dan zijn dit inderdaad ‘dark songs’. Uiteindelijk is het leven zo, want iedereen zal ooit  eens sterven. De teksten worden meestal door mijn vrouw B.A. Markus geschreven.  

Op het album zijn er acht eigen nummers en staan er zes nummers van andere, vaak oudere muzikanten. Wie zijn hier het voorbeeld, de inspiratiebronnen?

Er zijn er veel te veel om op te noemen… één iemand noemen? Dan is het zeker iemand als de Amerikaanse blueszanger, gitarist en liedjesschrijver JB Lenoir (1929-1967). Hij was een geweldig muzikant!

De opener “Doin’ My Time” is een nummer van de bluegrass pionier Jimmy Skinner. Over dit nummer schrijf je zelf dat “blues is one of the key elements in bluegrass”. Ik vind dat je dit nog verder moet aanvullen met “bluegrass is also a mix of black and white music”.

Je hebt gelijk. Want in bluegrass is het zwarte gedeelte ook blues. De uitvinder van de bluegrass Bill Monroe verwijst altijd naar de mensen van wie we deze stijl leerden. Hij leerde bluegrass spelen van een oude zwarte man die in de bergen leefde. In de solo’s hoor je precies hoe sterk de invloed van de blues ook hier aanwezig is. De meeste bluegrass muzikanten zijn blank, maar de zwarte invloed blijft overwegend aanwezig, ook al willen ze dit niet altijd zelf graag erkennen.

In je eerste set zong je “Sing Low”, een nummer over de onderdrukking van de vrouwen in Afghanistan. Ook “G20 Rag” op het album gaat over ongelijkheid. Denk je dat een muzikant de wereld kan verbeteren?

Ik denk dat alle muzikanten en vooral de zangers een bepaalde macht, invloed hebben. Hoe groot deze invloed is, weet ik niet. Wij kunnen wel de ogen openen van de luisteraars en hopen dat de ‘geleerde’ mensen dit ook horen.

Wat zijn de toekomstplannen?

We werken aan een nieuw album, dat terug meer in de folk richting zal uitgaan met bluesy accenten. Alles is nu nog ver van definitief.

Als er aan iets nieuws gewerkt wordt, wie voegt wat wanneer samen? Tekst, muziek…

Meestal schrijft mijn vrouw eerst de teksten en wordt daarna de muziek geschreven. Soms, als de stijl bepalend moet zijn schrijf ik eerst de muziek en zal mijn vrouw proberen, nadat ze melodie meerdere keren gehoord heeft, om een passende tekst te schrijven. Het is ook al eens gebeurd dat we teksten hebben, maar dat we (nog) niet de juiste muziek hebben / kunnen vinden… Wat ook soms nodig is, zijn kleine tekstwijzigingen om een song beter zingbaar te maken. Dat doen we dan meestal in goed overleg samen.

Kan je begrijpen dat je soms een “clever and witty street archicarus” genoemd wordt?
Wauw… ik meen te weten, dat een journalist uit Montreal dit schreef… Ik denk dat ik hem begrijp en ik beschouw dit eerder als een compliment. Ik blijf zoeken in oude nummers, om ze als nieuw te kunnen brengen.

Zou je zonder de muzikale basis en steun van je ouders ook muzikant geworden zijn?

Ik denk het wel want dit is genetisch bepaald… Omdat mijn ouders ook muzikanten zijn, is alles veel eenvoudiger gegaan. Soms stelt mijn vrouw dat mijn ouders ook onverantwoordelijk zijn geweest, omdat ze me niet verplicht hebben om een ander vak te leren. Een muzikant kent immers maar één stiel… Ik begrijp haar, maar in mijn situatie heb ik de kans gekregen om me op mij voor 100% op mijn muziek te concentreren en ben ik geen ‘sideman’ moeten worden; die ook een deel van zijn tijd in zijn andere job moest steken. Ik ben hen daar heel dankbaar voor. In mijn familie is mijn broer soms bassist, mijn zus is helemaal niet muzikaal.

Laatste vraag: Met wie wil je zeker nog ooit eens optreden?

Mijn persoonlijke favoriet? Dat zijn er velen maar er valt me nu geen echte naam binnen. Ik doe veel shows, kom vele andere muzikanten tegen en we zien wel, wat er al dan wel of niet komt… Het voordeel van onze shows zijn de workshops, hier leg je snel heel veel contacten.

We kijken uit naar de tweede set. Wat wordt de volgende set?

Ik denk dat die meer ‘avontuurlijker’ wordt… afwachten, we zien nog wel.

Bedankt MJB voor dit gesprek!

Eric Schuurmans.

meer foto's